Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έχει καθιερωθεί το σύνδρομο της αυλής. Αυτό συμβαίνει σε δύο περιπτώσεις:

Όταν κάποιος θέλει να πάρει σκύλο-φύλακα

Όταν κάποιος χρησιμοποιεί την αυλή ως μοναδικό χώρο του σκύλου.

Υπάρχει ακόμα η νοοτροπία που λέει: 

1)για να πάρεις σκύλο χρειάζεται να διαθέτεις σπίτι με μεγάλο κήπο.

2)για να πάρεις σκύλο πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο σπίτι

Όσο μεγαλώνουμε δίπλα στα σκυλιά και όσο προχωρούν οι έρευνες φαίνεται πως ο σκύλος δεν έχει τόσο ανάγκη από χώρο όσο τη φυσική παρουσία του κηδεμόνα.Πολλά περιστατικά στη χώρα μας έχουν δείξει πόσο λάθος είναι να αφήνουμε ένα σκύλο να μεγαλώνει μόνος του σε μια αυλή έχοντας εμείς στο μυαλό μας ότι έχει χώρο και έτσι διασκεδάζει. Ένας σκύλος χρειάζεται καθημερινή εκτόνωση, βόλτα και πνευματική εργασία για να είναι ικανοποιημένος και ολοκληρωμένος.

Ένας σκύλος του οποίου η ζωή περιορίζεται σε μια αυλή έχει τα εξής αποτελέσματα:

Συνεχές γάβγισμα στα ερεθίσματα:

Ένας σκύλος που βρίσκεται εκτεθειμένος σε ερεθίσματα μεγάλης ή μικρής συχνότητας και έντασης δεν μαθαίνει να τα αντιμετωπίζει αντιθέτως μαθαίνει να στρεσάρεται και να φοβάται. Το στρες και ο φόβος θα φέρει γάβγισμα.

Αίσθημα φύλαξης:

Πολλοί ακόμα και τώρα παίρνουν έναν σκύλο για να τους φυλάει το σπίτι. Ο σκύλος που μεγαλώνει και ζει σε μια αυλή είτε είναι Κανίς είτε είναι Ροντβάιλερ, χωρίς την παραμικρή εκπαίδευση, θα γίνει φύλακας του χώρου στον οποίο ζει και προστατεύει. Αυτά τα σκυλιά αποκτούν και αίσθημα φύλαξης όταν βρουν μπροστά τους οποιοδήποτε χώρισμα ή κάγκελο. Κάνοντας τον σκύλος μας φύλακα να ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο πέρα από προστασία θα φέρει και πολλούς παραπάνω μπελάδες.

Συνεχόμενο στρες:

«Το άγρυπνο μάτι», έτσι είναι ένας σκύλος αυλής. Κοιμάται πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό, δεν ξεκουράζεται στην ουσία ποτέ. Αποκτά ένα συνεχόμενο στρες να ανταποκριθεί σε ότι νιώσει ως απειλή. Αυτό του προκαλεί νευρικότητα καθώς 24 ώρες το 24ωρο βρίσκεται σε κατάσταση alert.

Ελλιπής κοινωνικοποίηση:

Αφήνοντας τον σκύλο στην αυλή οι περισσότεροι θεωρούν πως αφού έχει ικανοποιητικό χώρο, κοινωνικοποιείται κιόλας. Η κοινωνικοποίηση συμπεριλαμβάνει τα εξής: γνωριμία με νέα περιβάλλοντα, εξερεύνηση νέων χώρων, συνάντηση με άλλους σκύλους, γνωριμία με ξένους ανθρώπους, εξοικείωση με αντικείμενα και θορύβους του έξω περιβάλλοντος. Όταν στον σκύλο δεν παρέχονται αυτά τότε εξελίσσεται σε έναν μη κοινωνικό σκύλο ακυρώνοντας έτσι την ίδια του τη φύση.

Φοβίες και Επιθετικότητα:

Η άλλη πλευρά της φοβίας είναι η επιθετικότητα. Είναι απολύτως λογικό όταν έχω έναν σκύλο κλεισμένο σε ένα και μόνο περιβάλλον με μειωμένα ερεθίσματα ,με αποκλεισμό από τον εξωτερικό κόσμο και ό,τι συμπεριλαμβάνει αυτός ,να αποκτήσει φοβίες σε ερεθίσματα που δεν έχει συναντήσει ποτέ(ανθρώπους, ζώα, αντικείμενα, θορύβους)ή να αποκτήσει έντονες φοβίες γιατί τα βιώνει σε μεγάλο βαθμό(βροντές, βροχή).Σε αυτά τα ερεθίσματα άλλα σκυλιά μπορεί να αντιδράσουν με επίθεση ακριβώς για τους ίδιους λόγους.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

Είναι πολύ ωραίο να έχουμε την εναλλακτική της αυλής και ο σκύλος να καρπώνεται τις χαρές ενός μεγαλύτερου χώρου. Αλλά καλό είναι να τη χρησιμοποιούμε ως εναλλακτική και όχι ως μόνιμη λύση.Μπορείς λοιπόν αντί για 3 βόλτες να βγάζεις τον σκύλο σου 2.Μπορείς τις ώρες που δεν είσαι στο σπίτι ώστε να επιβλέπεις την κατάσταση, τον σκύλο να τον έχεις σε ένα χώρο προφυλαγμένο από τα ερεθίσματα και από άλλους κινδύνους. Να ξέρεις ότι όσο δεν επιβλέπεις μια κατάσταση μπορεί να πάρει άσχημες διαστάσεις στην συμπεριφορά του σκύλου. Μην ξεχνάς ότι ο σκύλος δεν είναι σύστημα συναγερμού, δεν χρειάζεται να αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο